Podejście poznawczo-behawioralne jest jednym z najlepiej zbadanych i najskuteczniejszych podejść terapeutycznych w historii psychoterapii.
Wywodzi się z behawioryzmu, kierunku psychologicznego, zgodnie z którym nasze zaburzenia wynikają z wyuczonych (i możliwych do jasnego zdefiniowania oraz zmierzenia) reakcji na określone bodźce
Ten nurt terapii wynika z połączenia modelu poznawczego (czyli dotyczącego myślenia) i behawiorystycznego (opisującego zachowanie) funkcjonowania człowieka. U podłoża tych koncepcji leży założenie, że procesy uczenia się wpływają na nabywanie i utrwalanie przekonań dotyczących siebie samego, innych, sposobu widzenia świata oraz na nasze zachowanie.
Podstawowym pojęciem w wyjaśnianiu trudności, z którymi boryka się człowiek, jest „schemat poznawczy” – spójna i utrwalona wiedza danej osoby. Na nasze codzienne zachowanie wpływa wiele różnych schematów poznawczych, ukształtowanych przez splot czynników takich jak: wychowanie, przeżywane uczucia, znaczące wydarzenia w życiu, nabywane w różny sposób przekonania na temat siebie, innych oraz świata.
Psychoterapia poznawczo-behawioralna jest metodą leczenia. Celem pracy terapeutycznej jest zidentyfikowanie problemu i poprawa naszego aktualnego funkcjonowania. Sesje terapeutyczne, prowadzone raczej dyrektywnie, zakładają dużą współpracę terapeuty z pacjentem. Pacjent jest uważany za eksperta od samego siebie i przeżywanych przez siebie trudności. Natomiast psychoterapeuta jest ekspertem od rozpoznania oraz rozumienia mechanizmów powstania zaburzenia. Proponuje on sposoby oraz techniki prowadzące do zmiany w naszym funkcjonowaniu.
Psychoterapia poznawczo-behawioralna skierowana jest do dzieci, młodzieży i dorosłych z całościowymi zaburzeniami rozwoju- autyzmem i Zespołem Aspergera,
Terapia indywidualna obejmuje również następujące problemy: